අවසන් රැයෙක - නොම හිමි ඇයට

            

            

තනිකම සමග සිරියහනට නැගෙන	විට
ගන‘ඳුර මැදින් හුරු මුහුණක් පෙනෙයි	මට
හඳුනනු නො හැකි මුත් කකියන තෙත්	නෙතට
යටිසිත කියයි කොඳුරා ඒ නුඹ	බවට
මිහිදුම් අතර සැඟැවෙන අටවක	ස‍ඳ‍ෙක
මුහුණින් ගලන අළු පෑ කළුවර	බිඳ‍ෙක
සිසිලෙන් කිළිපොලා හිරිගඩු පිපි	සිතෙක
සිර වී මියෙයි ආදර සැමරුම්	මතක
කවුළුව තුළින් රිංගන සෙවණැලි	පටල
අවුලයි රිදුම්, අඳිමින් සිතුවම්	අාල
නල රැළි කෝළ නළියන දෙ සවන්	අසල
වාගෙයි කලෙක රහසින් මිමිණූ	තාල
හිමි නොම වුව ද සිත පතනා පැතුම	ඇය යි
හිමි මම නො වෙමි, එ නමුදු හද ම වෙත	හිමි යි
නොම හිමිකමෙහි අරුමය මා දෙ නෙත	දවයි
ඇය හිමි නො වන මට හිමි ඈ අහිමි	කම යි
මට ගන අඳුර සැපතකි හැම රැයක	හිමි
නො තවනු සොඳුර, පෙන්වා මුව මඬල	සොමි
තනිකම වැතිර ඇත යහනෙ හි, එ වෙත	නැමී
මා හැර නො යන තනිකම මම	වැළඳගමි
සුදු මුව සිහි කරන සඳ යළි	නො නැගේවා
මුදු වදනින් දොඩන නල රැළි ගොලු	වේවා
සතුට ද, දුක ද, ඔබගෙන් මිස	නො ලැබේවා
සිතුවිලි දහර රැය සමග ම	වියැකේවා